ประเสบัน, ประเสบันอากง ๑ หมายถึง น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. (ช.)
น. วังลูกหลวง, วังหลานหลวง. (ช.).
[ปฺระเสิด] ว. วิเศษ, ดีเลิศ, ดีที่สุด.
สัน. เช่น, ดัง, เหมือน.
ก. สะทกสะท้าน, พรั่นใจ.
ก. ยับยั้ง, ระมัดระวัง, เช่น ประหยัดปาก ประหยัดคํา; ใช้จ่ายแต่พอควรแก่ฐานะ.
(แบบ) น. การตี, การฟัน, การทําร้ายด้วยอาวุธ; อาวุธ. (ส. ปฺรหรณ).
ว. แปลกผิดปรกติหรือมิได้คิดคาดหมายว่าจะเป็นไปได้, น่าพิศวง.